Klimat Japonii, charakteryzujący się dużą ilością opadów atmosferycznych, pozwolił na powstanie tu w toku ewolucji wielu gatunków roślin. Wraz ze zmianami kulturowymi, biorącymi początek z kontynentu, sprowadzono wiele gatunków nowych, które łatwo aklimatyzowały się dzięki ogrodniczym umiejętnościom Japończyków.

Umiłowanie przyrody przez Japończyków, umiejętność jej obserwacji i skłonność do podziwiania jej przejawów, a ponadto przekonanie, że natura zaklęta w miniaturowym drzewku lub krajobrazie sprzyja medytacjom o harmonii człowieka z naturą, ziemi z niebem, dwóch pierwiastków bytu – in i jo, spowodowały, że sztuka miniaturyzacji drzewek szybko zajęła w kulturze Japonii poczesne miejsce obok cianoju – ceremonii przygotowywania i picia herbaty, czy ikebany – sztuki układania kwiatów.

Pierwsze japońskie ilustracje miniaturowych drzewek są zawarte w makimono – ilustrowanym zwoju Saigyo Monogatari z roku 1195. Często spotykamy miniaturowe drzewka na ilustrowanych zwojach pochodzących z okresów Kamakura, Muromaci i Momojama (1185-1603). Na zwoju Kasuga-gongen-Ki z 1309 roku, autorstwa Takane Takashina, przedstawione jest unikalne drzewko rosnące na skale umieszczonej w małym pojemniku, a na zwoju z 1351 roku, wykonanym przez braci Takaaki i Takamasa Fujiwara, znajdujemy zminiaturyzowaną sosnę, morelę i kwitnącą wiśnię. W tych czasach zarówno w Chinach, jak i w Japonii sztuka miniaturyzacji drzew była sztuką elitarną, uprawianą głównie w szlacheckich i samurajskich dworach oraz w klasztorach.