Styl Bunjin. Jest to styl bardzo trudny do opisania. Wyrafinowaną formę drzew uzyskuje się odrzucając wszystkie zasady sztuki bonsai stosowane w innych stylach. Regułą jest formowanie rzadkich gałązek powyżej 2/3 wysokości drzewa.

Inspiracją dla tego stylu były drzewa przedstawione na obrazach twórców południowej szkoły chińskiego malarstwa pejzażowego, nazywanej Nanga. Malarze tej szkoły nie byli profesjonalnymi artystami. Wędrowali i mieszkali samotnie w górskich szałasach, poświęcając się kontemplacji, kaligrafii, poezji i malarstwu. Sposób przedstawiania przez nich drzew uwidacznia wpływ uprawianej pędzelkiem kaligrafii. Niewątpliwie jednak wzorem były drzewa rosnące przez lata całe w ekstremalnych warunkach i im zawdzięczające swój kształt.

Sposób przedstawienia drzew na obrazach i drzeworytach wielkich japońskich artystów – Utogawy Hirosige (1797-1858) i Kat-susika Hokusai (1760-1849), również nie odpowiada żadnemu tradycyjnemu stylowi bonsai oprócz stylu Bunjin. Pochylone wierzchołki drzew, gałęzie okrążające pień lub krzyżujące się z nim są akceptowane tylko w tym stylu. Jednak ekspresja i nieskrępowana swoboda drzewek formowanych w stylu Bunjin powodują, że nawet konserwatywnie nastawieni mistrzowie bonsai uznali już jego piękno.