Styl kaskadowy

W wysokich górach lub na stromym nadmorskim brzegu widać pochylone na skutek osunięcia się ziemi drzewa, które jednak nie zostały wyrwane z korzeniami. Korona tych drzew jest skierowana w dół urwistego zbocza. Aby utrzymać równowagę, drzewo często tworzy z bocznego konaru jakby drugą, mniejszą, płaską lub parasolowatą koronę, o wierzchołku rosnącym do góry. Wznosi się ona nad pierwszym silnym wygięciem pnia. Jednak cała kaskada gałęzi jest skierowana zasadniczo w dół poza brzeg naczynia. Wierzchołek drzewka powinien sięgnąć poniżej podstawy naczynia. Wygięcia pnia i konarów mają lekko esowa-tą formę, a wyrastające na nich drobniejsze gałęzie z liśćmi tworzą jednolite skupienia, przypominające z daleka stopnie schodów lub poduszki. Te skupienia liści są odchylone od naczynia i powinny mieć równomierną strukturę.

W stylu kaskadowym można formować wyłącznie wolno rosnące gatunki, jeżeli nie chce się mieć stale odrutowanego drzewa, gdyż nowe pędy zwykle wyrastają pionowo w górę.
Optyczną i rzeczywistą przeciwwagę dla zwieszającego się drzewa stanowi dość głębokie naczynie. Może ono być okrągłe, kwadratowe lub wielokątne, o średnicy odpowiadającej mniej więcej pięciokrotnemu przekrojowi pnia. Drzewko sadzi się dokładnie pośrodku naczynia, a jeśli pojemnik jest kanciasty, kaskada zwiesza się przez jeden z boków.