Patent holenderski w zastosowaniu lotnych inhibitorów korozji. E. Lieber zaleca użycie jako lotnego inhibitora korozji alkanolamin, np. etanolaminy. Tego typu związki były również badane przez Balezina wykazując dobre własności. Autor ten stwierdził korzystne działanie benzoesanów alkiloamin oraz węglanów alkiloamin. E. J. Schwoegler stwierdził, że korzystne jest użycie azotynów nieorganicznych w mieszaninie z amidami; np. mocznikiem lub acetamidem. Po nasyceniu ziemi okrzemkowej wodnym roztworem tych związków nakłada się ją na papier służący do pakowania części metalowych. Podobnie patent holenderski proponuje użycie rozpuszczalnych w wodzie azotynów metali alkalicznych oraz soli fosforanowych zasad organicznych, zawierających azot i siarkę. Ilość azotynów i fosforanów jest tak dobrana, aby tworzyła się sól azotynowa aminy będąca właściwym inhibitorem korozji. Również niektóre sole nieorganiczne są uważane za lotne inhibitory korozji, jak to wynika z patentu holenderskiego. Sole te oraz kompleksy, jakie one tworzą ze związkami organicznymi, są stosunkowo słabo lotne. Z tego też powodu są one używane w formie mieszanin z solami o większej lotności (np. azotyn amonowo-miedziowy lub azotyn cy-nawy w mieszaninie z węglanem amonowym — przy czym w tym przypadku wydziela się lotny azotyn amonowy inhibitujący korozję). Szeroki zakres związków mających działać jako inhibitory korozji podaje patent holenderski, Do związków tych należą azotyny związków fosfoniowych, amoniowych itp. o wzorze ogólnym RXHy — przy czym R jest rodnikiem alkilowym, cykloalkilowym, arylowym, heterocyklicznym, X jest siarką, fosforem, arsenem, antymonem, węglem, tlenem, selenem, cyną lub jodem a y wynosi 2 — 4. Rodnik węglowodorowy może zawierać chlor lub inny podstawnik, np. grupę —NHj, = S, —OH itp.