Grupy związków będących inhibitorami korozji

Wskutek istnienia w powłoce działających korozyjnie produktów starzenia, warstwa może działać nie ochronnie lecz korozyjnie, szczególnie na metale nieżelazne, które są specjalnie czułe na obecność np. kwasów tłuszczowych reagując z nimi i tworząc ciemne produkty korozji widoczne pod warstwą ochronną. Należy zaznaczyć, że procesowi starzenia podlegają w jeszcze większym stopniu oleje i tłuszcze roślinne, a także tłuszcze zwierzęce. Do stosunkowo najbardziej odpornych na starzenie olejów roślinnych należy olej rycynowy, używany niekiedy do konserwacji wyrobów metalowych stykających się z gumą. Również lanolina należy do odpornych na starzenie materiałów stosowanych do kompozycji rdzochronnych na metale. W celu podwyższenia własności antykorozyjnych olejów i smarów dodawane są do nich niewielkie ilości substancji, które przechodząc na granicę faz metal — warstwa ochronna polepszają działanie zabezpieczające powłoki. Dodatki te nazywamy inhibitorami korozji. Do smarów i olejów mineralnych stosowane są dodatki następujących grup związków będących inhibitorami korozji: 1) sole kwasów naftenosulfonowych, 2) mydła kwasów tłuszczowych, 3) sole amin z kwasami tłuszczowymi, 4) długocząsteczkowe, karboksylowe kwasy organiczne, 5) aminy alifatyczne, długocząsteczkowe oraz alicykliczne, 6) amidy, 7) imidazoliny, 8) chromiany czwartorzędowych alkoholi, 9) alkilomerkaptany.