Metoda wieszakowa oceny lotnych inhibitorów korozji

Metoda wieszakowa oceny lotnych inhibitorów korozji. Wieszak do prób działania ochronnego papierów z lotnym inhibitorem korozji był stosowany przez kilku badaczy. Autor w pracach swych używał uchwytu. Nakrętka górna służy do umocowania próbki i wyjmowania jej przy przeglądzie okresowym z wnętrza uchwytu owiniętego papierem. Papier nie jest zakładany luźno, lecz szczelnie przylega do dwóch osłon, górnej i dolnej. Uszczelnienie papieru przeprowadzono przez przyklejenie go szelakiem oraz oklejanie taśmą klejącą. Uchwyt zabezpiecza się antykorozyjnie, np. przez pofosforanowanie i lakierowanie lakierem kreodurowym, piecowym. Nakrętki chromuje się na grubość 30 – 40 mikronów w kąpieli zimnej, a następnie woskuje. Uchwyt wkłada się w otwór pokrywy z pleksiglasu. Przy pomocy dokręcania śrub uchwytu dociska się zatyczkę winidurową do górnej powierzchni pokrywy. Następnie pokrywę wraz z umocowanym uchwytem zakłada sią na zlewkę szklaną o pojemności 5 litrów Rasotherm-Jena. Zlewka (wymiary: wysokość 290 mm, średnica wewnętrzna 148 mm) wstawiona jest w metalową obudowę zaopatrzoną w chłodnicę miedzianą. Całość wstawiana jest do termostatu o temp. 35°C na przewidziany w badaniach okres czasu. Metoda wieszakowa stwarza warunki najbardziej zbliżone do tych jakie występują w czasie użytkowania papieru, tzn. w opakowaniu. Ocena efektywności lotnych inhibitorów korozji stanowiła przedmiot szeregu prac. Pierwszą ocenę przeprowadzali Wachter A., Skei T. i Stillman N. wykonując badanie papierów powlekanych lotnymi inhibitorami, które były wkładane do probówek szklanych albo którymi owijano uchwyty z umieszczoną wewnątrz próbką stali. Badacze ci przeprowadzili oceną odporności na wysokie temperatury różnych inhibitorów oraz badania polowe na stacjach korozyjnych. Badania laboratoryjne węglanu cykloheksyloaminy opisał Stroud E. G. i Vemon W. H. J. stosując metodę probówkową podobną do metody Wachtera oraz badania w eksykatorze w atmosferze wysokiej wilgotności. W tym przypadku dodawany był do atmosfery dwutlenek siarki w celu przyspieszenia procesu korozyjnego.