Mechanizm działania lotnych inhibitorów korozji. Mechanizm działania lotnych inhibitorów korozji jest naświetlany przez szereg autorów, którzy kierowali się podstawowymi pracami w dziedzinie adsorpcji inhibitorów polarnych, a mianowicie pracami Chiao S. i Manna, Shafrina E. G. i Zismana W. A. oraz N. Hackermana i H. R. Schmidta. Chociaż badania te nie dotyczą w zasadzie mechanizmu działania lotnych inhibitorów korozji, lecz działania inhibitorów polarnych w roztworach wodnych lub wyjaśnienia zjawisk adsorpcji, to jednak ze względu na rozpuszczanie się lotnego inhibitora w cienkim filmie (warstewce) wody znajdującej się na powierzchni metalu zjawiska adsorpcji w obu przypadkach zachodzą w sposób analogiczny. H. R. Baker wyjaśnia w następujący sposób działanie lotnych inhibitorów korozji. Lotne inhibitory, których przedstawicielami głównymi są azotyn dwucykloheksyloaminy lub sól aminy drugorzędowej z kwasem karboksylowym, wydzielają pary rozpuszczające się w warstwie wody obecnej na powierzchni każdego metalu w czasie jego składowania. Cienki film z rozpuszczonym inhibitorem korozji wywiera działanie pasywujące, wskutek hydrolizy inhibitora, np. azotynu dwucykloheksyloaminy Metal jest chroniony tak długo, jak długo znajduje się on w atmosferze zawierającej minimalne stężenie par lotnego inhibitora, który jest stale dostarczany do powierzchni chronionego metalu wskutek dyfuzji cząsteczek inhibitora przez warstwę powietrza i cienki film wody pokrywający metal.