Inne metody oceny lotnych inhibitorów korozji

Inne metody oceny lotnych inhibitorów korozji. Badania nad szeregiem lotnych inhibitorów korozji przeprowadzono w Instytucie Mechaniki Precyzyjnej. Badania dotyczyły możliwości zastosowania węglanu cykloheksyloaminy jako lotnego inhibitora. Związek ten jest łatwy do otrzymania i tańszy niż azotyn cykloheksyloaminy. Ze względu na dobre wyniki badań korozyjnych w czasie kilkudniowej próby zbadano głównie lotność tego związku, która w praktyce ma bardzo duże znaczenie jako czynnik ograniczający trwałość ochrony wyrobów w czasie magazynowania za pomocą lotnego inhibitora. Węglan cykloheksyloaminy jest związkiem bardziej lotnym niż azotyn dwucykloheksyloaminy, co jest bardzo niepożądane ze względu na szybkie uchodzenie par węglanu z opakowania. Papier pokryty węglanem cykloheksyloaminy już po 14 dniach staje się nieaktywny. W celu ograniczenia parowania węglanu przerobiono go na pastylki, dzięki czemu uległa pewnemu zmniejszeniu jego powierzchnia parowania. Ze względu na konieczność dalszego zahamowania parowania przeprowadzono próby zastosowania jako opakowania torebek z papieru parafinowanego i nieparafinowanego, które miały ograniczyć do minimum parowanie inhibitora. Do badań użyto tabletek wykonanych zgodnie z następującą recepturą: 1) węglanu cykloheksyloaminy 5g, 2) laktozy sproszkowanej 2g, 3) skrobia 1,5g 4) talku 1g, 5) stearynianu magnezu 0,5g, 6) kleiku tylozowego 2% (proporcja na 10 g masy tabletkowej). Trzy pierwsze składniki ucierano w moździerzu i zwilżano minimalną ilością kleiku tylozowego, tak aby masa zaledwie zlepiała się przy ściskaniu w palcach. Otrzymaną masę tabletkową (dość sypką) przetarto przez sitko o średnicy oczek 0,5 mm. Następnie produkt suszono w suszarce w temperaturze 35 – 40°C aż do chwili ustalenia się stałej wagi. Następnie dodawano talku i stearynianu magnezu i całość po dokładnym przemieszaniu poddawano tabletkowaniu. Tabletkowanie przeprowadzono na tabletkarce mechanicznej typu Erweka (tabletki o średnicy 8 mm ważyły 0,25 g, a o średnicy 12 mm — 0,5 g). Używano tabletek o średnicy 8 mm i masie ok. 0,25 g oraz średnicy 12 mm i masie ok. 0,50 g. Tabletki umieszczono w torebkach sklejonych z papieru parafinowego o gramaturze 75,2 g/cm2, w tym gramatura parafiny 14,0 g/cm2. Przepuszczalność powietrza w ml/10 min przy ciśnieniu 250 mm SW wynosiła 38,0. Równocześnie badano zachowanie się tabletek włożonych do torebek z papieru, jednak mających wycięte w trójkąt trzy okrągłe otwory o średnicy 5 mm. Tabletki umieszczone na wolnym powietrzu w torebkach były pozbawione inhibitora już po 13 – 14 dniach, niezależnie od wielkości tabletki. Umieszczenie tabletek w torebkach hamowało w każdym wypadku parowanie, jednak i tutaj nie było widocznych różnic między tabletkami małymi i dużymi. Trwałość użytkowa tabletek jest niewystarczająca dla praktycznych celów w opakowaniu — natomiast mogą one być stosowane w warunkach ochrony międzyoperacyjnej oraz w laboratorium (przechowywanie próbek i wzorców metalowych). Tabletki te mogą mieć również zastosowanie do ochrony wyrobów pofosforanowanych w okresach międzyoperacyjnych. Badania w tym kierunku prowadzono w następujący sposób. Tabletki z węglanem cykloheksyloaminy umieszczano na okres 15 dni pod kloszem obok próbek stalowych (stal T20) fosforanowanych w kąpieli Fosfatin R oraz próbek fosforanowanych w tej samej kąpieli i naoliwionych lekkim olejem mineralnym w benzynie (stosunek objętościowy 1 : 1). Mimo znacznej wilgotności (90 – 95%) zarówno jedne, jak i drugie próbki nie wykazały punktów korozji. Podobne wyniki uzyskano w przypadku nasycenia powłoki fosforanowej pięcioprocentowym alkoholowym roztworem węglanu cykloheksyloaminy. Części umieszczono w pudełku wyłożonym papierem parafinowanym. W czasie 15 dni nie wystąpiły nawet ślady korozji.