Badania smarów w komorach wilgotności – Preston i Stroud

Badania smarów w komorach wilgotności – Preston i Stroud. Preston i Stroud prowadzili badania smarów stosując komory wilgotności z atmosferą dwutlenku siarki, przez co szybkość występowania korozji podłoża, nawet przy pokryciu stali grubymi warstwami smaru, była stosunkowo znaczna. Opisali oni prostą komorę ogrzewaną do 48°C i ochładzaną okresowo do 36°C. Komora ta jest prócz tego ochładzania w dolnej części przez spiralę z przepływającą wodą. Powoduje to wykroplenie się wilgoci na dolnej części płytek pokrytych smarami. Oznacza się ubytek ciężaru płytki po zdjęciu smaru i produktów korozji metodą chemiczną lub elektrolityczną. Metoda daje dobrą korelację z wynikami prób polowych. W. Pohl. wypowiada się dość negatywnie odnośnie zalet pomiaru w komorze wilgotności, natomiast zaleca użycie tzw. „weatherometru”. Oznaczenia własności ochronnych w tym urządzeniu polega na umieszczeniu badanych płytek w komorze z powoli obracającym się bębnem, do którego przymocowane są płytki w ten sposób, że są one naświetlane promieniami ultrafioletowymi z łuku węglowego i raz na 12 minut natryskiwane wodą. Jako kryterium oceny przyjęto zmiany korozyjne występujące w początkowym okresie korodowania stali.