Czynniki polepszające własności adhezyjne powłoki opartej na lanolinie

Lanolina jest również jednym z najbardziej podstawowych materiałów do ochrony czasowej sprzętu uzbrojenia w krajach zachodnich, jak to można wnioskować po specyfikacjach aktualnie stosowanych w tych krajach. Powłoki lanoliny nakładane są z rozpuszczalnika organicznego lub jako mieszanina oleju bądź smaru mineralnego. W przypadku nakładania powłok lanolinowych z rozpuszczalnika konieczne jest stosowanie odpowiedniego stężenia lanoliny zapewniającego uzyskanie warstwy cienkiej, lecz o grubości przekraczającej 2 mikrony. Uzyskiwane wyniki wskazują, że aby odporność na korozję była wystarczająca należy stosować stężenie lanoliny przekraczające 12,5%. Powłoki z czystej lanoliny nie są obecnie stosowane ze względu na to, że sama lanolina ma konsystencję mazistą i jej nakładanie nastręcza wskutek tego wiele trudności, podobnie jak w przypadku nakładania smaru. Prawie więc wyłącznie jest ona mieszana z olejem, dając półpłynne środki rdzochłonne, do których dodawane są inne komponenty polepszające własności rdzochronne preparatu. Do komponentów najczęściej stosowanych należą m. in. benzoesan sodowy, mydła kwasów tłuszczowych oraz inne związki zagęszczające, podwyższające temperaturę topnienia powłoki itp.. Czynniki te polepszają także własności adhezyjne powłoki opartej na lanolinie tak, że praktycznie nie jest możliwe jej starcie z powierzchni metalu, mimo że jest ona miękka.