Podstawowe odmiany głównych stylów bonsai

•    Z drzewem o kilku pniach

mamy do czynienia, gdy z jednej bryły korzeniowej wyrasta więcej niż jeden pień. Ta forma wymaga podobnego kształtowania połączonych ze sobą pni jak w wypadku lasu.

•    O stylu pełzającym można mówić, gdy bardzo nisko wyrastające konary, mające kontakt z podłożem, ukorzeniają się i stają się pniami, związanymi jednak nadal z głównym drzewkiem.

•    Styl tratwy powstaje, gdy konary wyrastające z powalonego i leżącego poziomo pnia drzewa stają się nowymi pniami. Dawny pień pełni rolę podstawy łączącej całość.

•    Styl krajobrazowy polega na komponowaniu drzew z atrakcyjnymi kamieniami, wyobrażającymi skały.

Pochodne odmian stylów podstawowych

Oprócz podstawowych odmian głównych stylów istnieje wiele odmian pochodnych. Przedstawimy tylko kilka przykładów.

•    Styl literacki to taka próba uformowania drzewka, aby przypominało ascetycznie żyjącego uczonego. Wysmukły pień z nielicznymi, przeciętnie ulistnionymi gałęziami i wyraźnie zaznaczoną koroną powinien kojarzyć się ze skromnością i powściągliwością uczonego.

•    Styl pochylony wywodzi się albo ze stylu wyprostowanego regularnego, albo wyprostowanego nieregularnego. Pień drzewa jest pochylony pod kątem od 11 do 45° w stosunku do podłoża. Konary są tak ukształtowane, że przywracają drzewu równowagę.

•    Styl ukształtowany przez wiatr odtwarza scenerię miejsca wystawionego na działanie wiatru. Pień i konary są skierowane w stronę odwrotną do kierunku wiatru.

•    Styl skalny przedstawia roślinę, która wykiełkowała na skale i otoczyła ją swoimi korzeniami. Kilkudziesięcioletni wpływ erozji spowodował wymycie ziemi i odsłonięcie grubych korzeni. Sięgają one poza skalną podstawę w głąb ziemi.

•    Mame-bonsai to skrajnie zminiaturyzowana forma bonsai. Drzewa we wszystkich wymienionych stylach mogą mieć maksymalną wysokość 20 cm i mimo to wyglądają naturalnie. Ukształtowanie takiego drzewka wymaga szczególnie dużych umiejętności i dobrej znajomości zasad pielęgnowania.