Bonsai Wiązowiec południowy (Bonsai Celtis australis)

Rodzaj Celtis obejmuje ok. 70 gatunków z Ameryki Północnej, Europy Południowej, Dalekiego i Bliskiego Wschodu. Większość wiązowców jest zimotrwała i ma opadające na zimę liście. Natomiast gatunki tropikalne i subtropikalne są zimozielone. Wiązowiec południowy osiąga w naturze wysokość 25 m, a jego pień może mieć 3-metrowy obwód. Niektóre egzemplarze liczą sobie podobno ponad 1000 lat.
Kora wiązowca jest szara, wyglądem przypomina korę buka (Fagus). Liście są jajowatolancetowate, a przy nasadzie klinowate. Na powierzchni liści znajdują się początkowa krótkie, sztywne włoski, które później odpadają. Młode pędy są również delikatnie owłosione. Małe, niepozorne zielone kwiaty pojawiają się razem z liśćmi.

Stanowisko. Latem właściwe jest jasne, dobrze nasłonecznione stanowisko na świeżym powietrzu. Na zimę należy rośliny przenieść do chłodnego pomieszczenia lub do szklarni, gdzie panuje temperatura 10°C.

Podlewanie. Latem ziemia powinna być stale dobrze wilgotna. Podczas zimy można podlewać trochę mniej.

Nawożenie. Gdy pojawiają się nowe pędy, należy rozpocząć nawożenie. Do późnej jesieni zasila się roślinę co dwa tygodnie płynnym nawozem lub długo działającym nawozem w kulkach. Zimą nie stosuje się nawożenia.

Przesadzanie. Co dwa lub trzy lata wczesną wiosną do mieszanki ziemi Akadama, kompostu z kory i piasku (proporcje 2:1:1). Przedtem przycina się korzenie.

Przycinanie. Nowe pędy pozostawia się. aż utworzą 6-8 liści, i wtedy przycina się je do 2-3 liści. Grubsze konary i gałęzie powinny w razie potrzeby zostać usunięte wczesną wiosną. Cieńsze pędy można natomiast przycinać przez cały rok.

Drutowanie. Grubsze pędy są bardzo twarde, choć dość elastyczne. W miarę możliwości powinno się drutować tylko cieńsze, dopiero niedawno zdrewniałe pędy. Grubsze gałązki mogą wkrótce po usunięciu drutu łatwo powrócić do swojego wcześniejszego ustawienia.