Imadło równoległe  składa się z dwóch szczęk żeliwnych i że śruby z pochwą do zsuwania oraz rozsuwania szczęk. Jedna ze szczęk jest odlana łącznie z płytką przykręcaną do stołu i pozostaje nieruchoma. Szczęka ta ma prowadnice, po których przesuwa się szczęka ruchoma.

Spotykamy imadła równoległe z przesuwaną szczęką przednią lub imadła z przesuwaną szczęką tylną. Na szczęce tylnej znajduje się nadlew, który służy za kowadełko. Imadła równoległe mogą być zaopatrzone w urządzenia umożliwiające obrót wokół osi pionowej, co ułatwia wygodne ustawienie obrabianej powierzchni w stosunku do ślusarza.

Imadła równoległe, ze względu na dość skomplikowany kształt, wykonywane są z żeliwa. Ponieważ żeliwo jest stosunkowo kruche, uchwyty szczęk zaopatruje się w stalowe listewki rowkowane równolegle lub krzyżowo i zahartowane. Imadła żeliwne nie znoszą silnych uderzeń i dlatego nie mają zastosowania w pracowniach o przewadze robót konstrukcyjnych, w których występuje gięcie, nitowanie itp., natomiast są niezastąpione w przypadku robót dokładnych. Normalne imadło ślusarskie powinno być ustawione na stole w taki sposób, żeby wierzchołek szczęk znajdował się na wysokości łokcia ślusarza, gdy ten podpiera się pod brodę pięścią, będąc we ustawienie imadła w pozycji swobodnie wyprostowanej.